Mijn naam is Mustapha el Barbari, geboren in 1980 in het mooie Drentse Meppel. Al sinds ik mij kan herinneren heb ik een grote passie voor krijgskunsten. In mijn kinderjaren was er voor mij maar één filmgenre; Martial Arts, vechtkunst. Al snel analyseerde ik gevechten en ontwikkelde ik een passie voor de diepgang in de krijgskunsten. Dus zeker niet het vechten op zichzelf, maar vooral het doel van het gevecht wekte mijn interesse. Ik verdiepte mij daarom op jonge leeftijd al meer in de filosofie achter het gevecht. Grote bron van inspiratie in die tijd, maar zeker ook nu nog, zijn voor mij Muhammad Ali en Bruce Lee. Niet alleen om de succesvolle manier van de uitvoer van hun kunsten, maar vooral in wat zij de wereld zijdelings aan wijsheden en positiviteit mee geven door zichzelf altijd eerlijk en passievol te uiten.
If my mind can conceive it and my heart can believe it.
– then I can achieve it
-Muhammad Ali-
Al op jonge leeftijd begon ik zelf ook met vechtsporten. Tot mijn 12e jaar niet zo succesvol, ik woog in kilogrammen een stuk minder dan mijn leeftijdsgenoten en erg zeker van mezelf was ik niet. Door toch door te zetten en meerdere soorten vechtsporten te proberen leerde ik steeds meer over mijzelf en over mijn grenzen. Ik kwam er achter dat ik veel sterker was dan dat ik in eerste instantie zelf geloofde .
Ik was 12 jaar oud toen ik voor het eerst mocht deelnemen aan een echt toernooi. Mijn trainer vond destijds dat ik een kans verdiende, en liet mij meedoen aan de open Nederlandse kampioenschappen Karate. Nooit eerder had ik een wedstrijd gevochten. Zonder ervaring maar geïnspireerd door Muhammad Ali en Bruce Lee, het geloof van mijn moeder en mijn wil om hier een succes van te maken, ging ik die dag naar Friesland. Het was een grote poule met veel wedstrijden. Ik kan er echter nog maar eentje echt herinneren. Dat was de finale. Tegen een ervaren jongen met de bruine band die in mijn ogen een vechtmachine leek. De wedstrijden die ik gaandeweg het toernooi van hem aanschouwde maakten mij niet zekerder van mijn zaak. Gelukkig bleef mijn wil om te winnen en het geloof in mijn eigen kunnen op de voorgrond en ging ik die dag als Nederlands Kampioen naar huis. Dit heeft mijn leven een gigantische boost gegeven.
In 1996, ik was 16 jaar oud, werd ik geteisterd door een reeks spontane klaplongen. Tussen mijn 16e en 18e levensjaar ben ik hiervoor meerdere malen geopereerd. Verscheidene artsen gaven aan dat ik nooit meer mijn passie zou kunnen uitvoeren. Dit zag ik heel anders. Nooit ben ik gestopt met trainen. In de moeilijkere perioden trainde ik weliswaar aangepast maar stopte ik nooit. Ik paste mijn trainingen aan en ging verder, werd sterker en overwon. Weer door diezelfde wil om te winnen en mijn geloof in datgene wat ik doe.
Ik zette mijn zoektocht naar diepgang voort en ontwikkelde een passie voor Muaythai en kickboksen. Mijn eerste partij hierin won ik binnen een minuut op KO in de eerste ronde. Zo volgden er meer wedstrijden en winsten totdat ik in dat jaar mijn arm brak. Maar negen weken later stond ik echter weer op de mat en elf weken later won ik mijn volgende partij. Puur door weer diezelfde overtuiging, geloof in datgene wat je doet en de wil om te winnen.
Vol moed, passie en met veel plezier nam ik deel aan veel wedstrijden in binnen en buitenland. Ik heb veel van de wereld mogen zien en veel over mensen, culturen en gewoonten mogen leren. Op mijn 21e won ik een belangrijk toernooi waarbij mijn ticket naar professioneel kickboksen verzilverd werd. Hierna ben ik 2 keer Nederlands kampioen Muaythai geworden en 1 keer Europees kampioen Kickboksen. In de tussentijd kwam ik vanaf mijn 18e via Welzijnswerk als vrijwilliger in contact met veel jeugd en ervaarde ik zelf veel problemen op multicultureel vlak. De aanslagen van 11 september 2001 werkten goed mee aan het in stand houden van die problemen. Ik merkte dat mensen steeds meer uit elkaar groeiden en dat men steeds meer over elkaar in plaats van met elkaar ging praten. Ik maakte er mijn persoonlijk doel van om mensen juist dichterbij elkaar te brengen. In 2001 kreeg ik de kans om een project op te zetten waarbij ik mijn persoonlijke doel en mijn passie kon combineren. Ik ging twee keer in de week les geven aan de jeugd van Meppel. Dit project was erg succesvol. Mijn sport fungeerde als effectieve bindmiddel. Dit inspireerde mij enorm, ik zag met eigen ogen dat ik, met mijn manier, daadwerkelijk het verschil kon maken. Om nog meer te kunnen betekenen, en bij te dragen aan de maatschappij liet ik mij in 2002, op mijn 22ste , keuren voor een carrière bij de politie. Parallel aan mijn kickbokscarrière rondde ik de opleiding met succes af en heb ik inmiddels een veelbewogen veertienjarige politieloopbaan achter de rug waarin ik ook mijn Muaythai lerarendiploma behaalde. In 2007, ik was inmiddels 27, mocht ik met het Nationale Team naar Thailand voor de Wereldkampioenschappen. Hier verloor ik tegen Duitsland en werd 5e.
Wat ik wel won was een hele nieuwe kijk op de wereld. De manier waarop zo veel nationaliteiten op een respectvolle manier met elkaar omgingen. Het feit dat er geen enkel incident heeft afgespeeld tijdens de gehele WK. Hoe was dat daar wel mogelijk en werd dit in onze maatschappij steeds moeizamer, wat maakte het verschil? Mijn antwoorden vond ik in 2010 toen ik voor de tweede keer naar Thailand mocht en op verder onderzoek uit ging. Ik verdiepte mij verder in het les geven en wilde dit doen op de wijze zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Oorlog buiten de grenzen houden en iedereen met respect behandelen. Met deze inzichten op zak volgde ik de opleiding voor Trainer en behaalde mijn graad. Daarnaast ben ik mij gaan specialiseren in het begeleiden en trainen van (in eerste instantie) politiemensen op basis van weerbaarheid en mentale kracht. Ook behaalde ik mijn HBO opleiding Mediation en werd ik gecertificeerd jongerencoach. Met de nieuwe wetenschap dat een persoon de wereld slechts kan veranderen door aan zichzelf te werken nam ik in 2017 afscheid van de politie en richtte ik mij op mijn 37ste volledig op datgene waarvan ik overtuigd ben dat ik het verschil maak, datgene wat ik als 12 jarige zelf heb ervaren en nu doorgeef aan anderen.
Self-conquest is the greatest of victories.
Mighty is he who conquers himself
-Bruce Lee-
Het begin van Weerbaar Meppel en Team Bastov.